Mk 6, 7-13 Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien». I mówił do nich: «Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich». Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.
Poprzez dzisiejsze Słowo Pan Bóg zdaje się nam przypomnieć bardzo podstawową prawdę - jesteś mi potrzebny, jesteś dla mnie ważny, jesteś powołany - by inni mogli być bliżej Mnie. To jest możliwe, jeśli uświadomimy sobie, że Jezus zanim wysłał uczniów, przywołał ich do siebie. Tylko w Jego obecności, mimo swoich słabości i niedogodności, mogli poczuć się spełnić misję, do której zostali powołani. I tak jest do dzisiaj - jeśli chcemy dobrze realizować swoje życiowe powołanie, musimy być blisko Mistrza, który mimo naszych pęknięć może czynić małe cuda.
